Przyporządkowując pracowników do określonych w ustawie o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw grup należy kierować się kwalifikacjami wymaganymi do pracy na zajmowanym stanowisku.

Załącznik do ustawy z 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych ustanawia 10 grup zawodowych i przynależne im współczynniki pracy. Określa, że podział na grupy zawodowe bazuje na kwalifikacjach wymaganych od pracownika na zajmowanym stanowisku.

Współczynniki pracy dotyczą zatem kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku, a nie wszystkich kwalifikacji. Brzmienie tego zapisu wiąże zatem współczynnik pracy jedynie z kwalifikacjami koniecznymi na danym stanowisku pracy, a nie faktyczne posiadanymi przez pracownika.

Kwalifikacje wymagane na najmowanym stanowisku po części wynikają z przepisów. Dla podmiotów leczniczych niebędących przedsiębiorcami będą to przepisy rozporządzenia ministra zdrowia z 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami.

W odniesieniu do przedsiębiorców brak już jednak tego typu regulacji. W tych podmiotach będą zatem wchodziły w grę jedynie kwalifikacje wymagane do wykonywania danego zawodu (np. lekarz, pielęgniarka, fizjoterapeuta etc.) oraz ewentualnie przepisy odnoszące się do realizacji określonych świadczeń (np. specjalizacja wymagana do realizacji określonego świadczenia gwarantowanego).

Znaczenie będą miały więc zawsze kwalifikacje wymagane przez pracodawcę, tyle że w niektórych podmiotach i w odniesieniu do niektórych zawodów pracodawca będzie zobligowany do wymagania kwalifikacji nie mniejszych niż narzucone przepisami.

Przepisy ustawy z 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych dzielą pracowników ze względu na zajmowane stanowisko.

Jednocześnie wskazują, że użyte w ustawie określenie pracownika działalności podstawowej, innego niż pracownik wykonujący zawód medyczny oznacza osobę zatrudnioną w ramach stosunku pracy w podmiocie leczniczym, inną niż pracownik wykonujący zawód medyczny, która wykonuje pracę pozostającą w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w komórkach organizacyjnych zakładu leczniczego, których działalność jest związana z udzielaniem świadczeń zdrowotnych, zatrudnioną na stanowisku działalności podstawowej określonym w części pierwszej załącznika do rozporządzenia wydanego na podstawie art. 50 ust. 5 ustawy z 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej lub stanowisku analogicznym.

Od rejestratorki medycznej (poz. 143 załącznika do rozporządzenia sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami) oraz rejestratorki będącej stanowiskiem analogicznym wymagane jest wykształcenie średnie.

Rejestratorka medyczna (rejestratorka) jest pracownikiem działalności podstawowej, innym niż pracownik wykonujący zaród medyczny, wymagający średniego wykształcenia. Dla tego stanowiska właściwy jest współczynnik pracy 0,78 (poz. 9). Pracownika zatrudnionego na stanowisku „rejestratorki” należy przyporządkować do 9 grupy.

W omawianym przypadku przedstawiona jest jednak sytuacja, w której rejestratorka zatrudniona na stanowisku rejestratorki będzie wykonywać de facto obowiązki asystenta medycznego – taka sytuacja nie powinna się zdarzyć. Zatrudnienie na określonym stanowisku związane jest bowiem przynajmniej z możliwością przydzielania obowiązków przypisanych do tego stanowiska pracy.

Jeśli zamiarem pracodawcy nie było przydzielanie pracownikowi zadań należących do rejestratorki, nie powinno było dojść do zatrudnienia na tym stanowisku, lub stanowisko to powinno być zmienione.

Ustawa o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne zatrudnionych w podmiotach leczniczych dotyczy nie tylko pracowników wykonujących zawody medyczne oraz pracowników działalności podstawowej innych niż pracownicy wykonujący zawód medyczny, lecz także innych pracowników podmiotów leczniczych (tzw. pracowników niemedycznych). Pracownika administracji zajmującego się rozliczaniem, sprawozdawaniem usług medycznych, tematami kadrowymi, organizacją pracy w podmiocie leczniczym należy zatem traktować jako pracownika niemedycznego.

Określenie pracownika działalności podstawowej innego niż pracownik wykonujący zawód medyczny oznacza osobę zatrudnioną w ramach stosunku pracy w podmiocie leczniczym, inną niż pracownik wykonujący zawód medyczny, która wykonuje pracę pozostającą w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w komórkach organizacyjnych zakładu leczniczego, których działalność jest związana z udzielaniem świadczeń zdrowotnych. Jest ona zatrudniona na stanowisku działalności podstawowej określonym w części pierwszej załącznika do rozporządzenia wydanego na podstawie art. 50 ust. 5 ustawy z 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej lub stanowisku analogicznym.

Zgodnie z tą ustawową definicją pracownika administracji zajmującego się rozliczaniem, sprawozdawaniem usług medycznych, tematami kadrowymi oraz organizacją pracy w podmiocie leczniczym nie należy traktować jako pracownika działalności podstawowej. Jego praca nie pozostaje bowiem w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w komórkach organizacyjnych zakładu leczniczego, których działalność jest związana z udzielaniem świadczeń zdrowotnych.

Osoba ta nie jest również zatrudniona na stanowisku działalności podstawowej określonym w części pierwszej załącznika do rozporządzenia wydanego na podstawie art. 50 ust. 5 ustawy z 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej lub stanowisku analogicznym.